Ik maakte op jonge leeftijd kennis met gospelmuziek. Mijn zus had de gewoonte om cassettebandjes op te nemen met gospelliedjes van de radio. Ik had toen nooit kunnen voorzien dat ik zelf gospel zou gaan zingen, gospelmuziek was meer iets voor meisjes, dacht ik toen.

In mijn tienerjaren speelde ik basgitaar. Mijn muzieksmaak ontwikkelde zich via grunge (Nirvana, Pearl Jam, Soundgarden) naar muziek met spannender ritmes en baslijnen: funk (Red Hot Chilli Peppers, James Brown), jazz (Weather report, Commodores) en soul (Stevie Wonder, Marvin Gaye, Erikah Badou, Jill Scott).

Black gospel kwam voor het eerst bij me binnen op een trouwerij waar een koor optrad. Ik werd omver geblazen door de kracht van de muziek. Ik hoorde niet alleen vette baslijnen en toffe ritmes; de melodieën, herhalingen en de verhogingen van de zangers deden me duizelen en raakten me emotioneel dieper dan ik gewend was. Black gospel ontroerde me.

Ik bezocht in de loop der jaren meer optredens en bleef geraakt en geboeid door de positieve energie van de muziek. Er werd niet alleen gezongen door de koorleden, maar ook gedanst, gezweet en gefeest. Ik wilde meedoen. Zo werd ik rond 2018 lid van BGE de voorloper van BGC4U.

De combinatie van de Amerikaanse attitude, hier ben ik en dat zul je horen ook, de schijnbare eenvoud van de muziek en de teksten over hoop en vertrouwen zijn sindsdien een fantastische uitlaatklep voor me. De tweewekelijkse repetitieavonden ervaar ik als een plezierige avond uit met gezelligheid, zingen en dansen. De koorleden voelen na verloop van tijd als een soort familie waarmee ik ook lief en leed kan delen. De optredens zorgen ervoor dat we ergens naartoe werken en ons feestje kunnen vieren met publiek.

Nieuwgierig geworden? Ik zie je graag bij een optreden of meld je aan voor een proeftraject. Leuk, tot gauw!