Deze foto zegt het helemaal………..

Ik ben Anneke de Vries en woon in het prachtige Gelderse plaatsje Hulshorst, net buiten de dorpsgrens van Nunspeet. Ik ben docent op het VMBO, getrouwd met Johan en moeder van drie prachtige, inmiddels volwassen kinderen.

Én ik zing.

Ik zing BlackGospel. Dat doe ik al, sinds ik er in 1998 mee in aanraking kwam via een workshop van Edith Casteleijn. Die workshop van twee avonden en een zaterdag deed mijn wereld schudden op haar grondvesten. Nachtenlang lag ik te stuiteren in bed. Zó zingen, zo “uit je dak gaan” voor God? Dat kende ik nog niet. Maar wat bracht het me veel, wat voelde ik God ineens dichtbij. BlackGospel zingen is emotie, is kracht, is rust, is vallen en weer opstaan, is…geweldig!

Ik zong dus vanaf toen BlackGospel, ging ook mee op diverse reizen naar de USA om daar de gospel te beleven. En ook daar: wát een ervaring. Wát een beleving. Wát een blessing.

Naast de koren van Edith Casteleijn startte ik ook met zingen bij BlackGospelExperience onder leiding van Clifton Grep. En toen daar de optredens toenamen en ik bovendien kon repeteren in mijn eigen woonplaats, stopte ik bij het koor in Baarn.

Maar toen…toen kwam Corona en mochten we niet meer zingen. Dat deed pijn, veel pijn. Ik kon niet goed zonder, maar hield me natuurlijk aan de maatregelen die golden. We zongen wat online, maar dat was toch niet hetzelfde. Wat een gemis!

Toen langzaam alles weer startte en koren weer begonnen, bleek voor BlackGospelExperience een terugkeer naar hoe het was onmogelijk: geen vaste koren meer, maar alleen projecten zouden er komen. Niet genoeg voor mij.

In Rotterdam ging het koor wél door, met een nieuwe naam en een nieuwe dirigent. En ja, het is elke veertien dagen 1,5 uur heen en 1,5 uur terug (als er geen file is). Maar we zingen weer. Beleven weer. Eren weer. Huilen weer en lachen weer samen. Dit koor: Zijn koor. Ons koor. Ik mag erbij zijn: hoe geweldig is dat!

Anneke